Archiwum 2018

Po kliknięciu na okładkę pobierze się numer w wersji PDF

 

1(129)2018

Cnota gorliwości i pracowitości w życiu konsekrowanym

 

• Anuncjata Baca OSU
  Małe świadectwo o pracowitości i gorliwości w moim życiu zakonnym
  W życiu konsekrowanym nie ma rzeczy małych i nieistotnych. Wszystko jest ważne. Zakonnik musi zrozumieć, że jego wspólnota będzie taka, jaką on w niej jest. Zrozumieć, że ważne jest świadectwo jego życia, które zależy od codziennego, wiernego otwierania się na Boży ogień w jego sercu. Ten ogień powinien nieustanne się w nim palić, jako wyraz jego gorliwości. Żeby coś mogło się palić, trzeba zgromadzić podtrzymujące ten ogień „paliwo”. Jest nim codzienna służba Bogu i praca podejmowana dla innych ochotnie, wytrwale i systematycznie.

• Joanna Dresler MC
  Diligentia – w perspektywie wyzwań misyjnych
  W warunkach misyjnych, gdzie wciąż czegoś brakuje, przeżycie zależy często od kreatywności i pracowitości, zgodnie z maksymą „Potrzeba jest matką wynalazków”. Bardo realistyczne staje się w rzeczywistości misyjnej Pawłowe „Kto nie chce pracować niech też nie je”. Misjonarze organizują się i realizują przedsięwzięcia, o których w Europie na pewno by nie pomyśleli. Konieczność współpracy i niesienia innym pomocy uzdalnia ich do wykorzystywania całej posiadanej wiedzy, wszystkich zdolności i talentów. Przeciwstawna lenistwu cnota pracowitości otwiera serca i umysły nie tylko misjonarzy; zaraża też entuzjazmem i gorliwością misyjną tych, którzy się z nimi spotykają.
• Dominika Jarco OCPA
  O gorliwości i pracowitości w życiu kontemplacyjnym. Kilka słów prostej siostry klaryski
  Praca wspomaga życie kontemplacyjne, a poszukiwanie złotego środka między pracą a pracoholizmem jest integralną częścią dążenia do doskonałości nie tylko członków zgromadzeń czynnych apostolsko, lecz również zakonów kontemplacyjnych. Tekst siostry Dominiki, mniszki klaryski od wieczystej adoracji, pomimo charakteru osobistego świadectwa, zaskakuje przenikliwością spostrzeżeń, trafnością porównań i głębią teologicznych interpretacji własnych doświadczeń.
• ks. Aleksander Radecki
  Diligentia – gorliwość i pracowitość w życiu duchowym
  Tekst zawiera wiele praktycznych wskazówek dla zainteresowanych zdobywaniem i praktykowaniem cnoty pracowitości i gorliwości rozumianej jako przeciwieństwo wady głównej lenistwa (także duchowego), gnuśności, bezczynności i próżniactwa. Autor precyzyjnie wyjaśnia na czym polega błąd nadgorliwości, fanatyzmu, pracoholizmu i perfekcjonizmu.
• Agnieszka Semer OCPA
  Lenistwo duchowe
  Lenistwo duchowe jest powodem utraty łaski uświęcającej częściej niż grzech śmiertelny lub spektakularne odrzucenie miłości Boga. Trzeba jednak umieć odróżnić lenistwo duchowe od czasowego zniechęcenia spowodowanego osłabieniem, zmęczeniem lub chorobą, a także od oschłości duchowej, która jest nieodzownym etapem w drodze ku świętości. Tekst siostry Agnieszki, mniszki klaryski od wieczystej adoracji, to zwięzła teologiczna interpretacja tej trudnej rzeczywistości, oparta na przemyśleniach własnych i cytowanych autorów.
• ks. Stanisław Urbański
  Gorliwość i pracowitość – cnota czy przeszkoda w życiu duchowym osób konsekrowanych?
  W życiu duchowym osób konsekrowanych praca przyczynia się do postępu w świętości. Jej wartość zależy od intencji, z jaką jest wykonywana. Podejmowana z gorliwością, zwłaszcza wtedy gdy wymaga trudu, wyrzeczeń i ofiary, praca jest jedną z formą realizacji powołania do świętości, a łączona z trudem dzieła zbawienia Jezusa, staje się współudziałem w Odkupieniu świata.

Studia i refleksje

• Izabela Iwańska, Koinonia św. Pawła
  Łagodność osób konsekrowanych, cz. 2
  Cnota panującej w sercu człowieka łagodności sprawia, że obecna w tymże sercu miłość staje się widoczna dla innych ludzi. Okazywana na zewnątrz wobec wystawiających ją na próbę ujawnia swój nadprzyrodzony wymiar i pochodzenie od Boga. Posiada moc poruszenia i przemiany serc ludzi gwałtownych i zagniewanych. Zwykle idzie w parze ze zdrową gorliwością, która najpierw wymaga od siebie, a potem od innych.
• ks. Czesław Parzyszek SAC
  Nowa ewangelizacja – sposobem ochrony godności ludzkiej
  Wielorakie kryzysy prawdy, sumienia, wolności doprowadziły do kryzysu moralnego współczesnego świata, który wyraża się szczególnie w odniesieniu do godności człowieka i wartości życia ludzkiego. Ocenę współczesnej cywilizacji Jan Paweł II wyraził terminem „kultura śmierci”, która przeciwstawia się chrześcijańskiej „cywilizacji miłości”. Ważnym sposobem ochrony godności osoby ludzkiej i rodziny jest nowa ewangelizacja, czyli głoszenie Ewangelii „z nową gorliwością, nowymi metodami i z zastosowaniem nowych środków wyrazu” (VS 106).

Duchowość założycieli

• Monika Juszka RMI
  Praca i pracowitość w duchowości czcigodnej Marii Antonii Paris i charyzmacie zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej Misjonarek Klaretynek
  Dostrzegając istotną rolę pracy w życiu zakonnym, Marii Antonii Paris zwracała uwagę na zaangażowanie i dokładności w wypełnianiu zarówno wielkich misji jak i codziennych obowiązków. Artykuł rozwija zagadnienie cnoty pracowitości przez pryzmat osoby założycieli Sióstr Maryi Niepokalanej i pozostawionych przez nią wskazówek, którymi do dzisiaj żyją Siostry Klaretynki na całym świecie.

 

 

2(130)2018

Empatia w życiu konsekrowanym

 

• Adamo Calò RCI
  Sympatia i empatia w praktyce życia konsekrowanego
  Temat empatii może być okazją do refleksji nad naszym osobistym przeżywaniem relacji we wspólnotach zakonnych. Sympatia to dobrotliwość i czułość, rozkosz dzielenia się czasem z drugą osobą. Empatia jest natomiast autentycznym zainteresowaniem się drugą osobą, zdolnością do zrozumienia tego, czego ona doświadcza, utożsamienia się z nią w sytuacji, w której się znajduje. Jest to fenomen naszego codziennego wchodzenia w relacje z innymi, polegający na uchwyceniu ich osobowej odrębności ludzi wyposażonych w ciało i duszę, emocje, motywacje, wartości, życie społeczne, duchowe i religijne.

• ks. Marek Dziewiecki
  Empatia i asertywność w wychowaniu
  Empatia to zdolność wczucia się w to, co dla danej osoby oznacza życie i istnienie, radość, ból, przyjaźń, przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, kontakt z samym sobą oraz drugim człowiekiem, zaś asertywność to zdolność „wpuszczania” drugiego człowieka do naszego niepowtarzalnego świata wewnętrznego, aby mógł on nas zrozumieć i uszanować oraz aby mógł skorzystać z bogactwa naszej historii i naszej osobowości.
• Józef Gaweł SCJ
  Empatia w życiu zakonnym
  Empatia jest zdolnością wczuwania się w sytuację konkretnej osoby lub wspólnoty. Życie zakonne jest naśladowaniem Jezusa Chrystusa, którego życie było pełne empatii. Osoby konsekrowane naśladują Go poprzez postawę dobroci, życzliwości i uprzejmości w życiu wspólnym oraz przez specjalną troskę o chorych i starszych. Przez taką postawę ich życie staje się darem dla wspólnoty.
• Czesław Parzyszek SAC
  Empatia w życiu wspólnot życia konsekrowanego
  Wspólnota życia konsekrowanego jest środowiskiem braterskiej komunii, która kieruje się w życiu charyzmatem leżącym u podstaw jej powstania i stanowiącym cele jej apostolatu. Pogłębione zrozumienie charyzmatu pozwala uzyskać jasny obraz własnej tożsamości, wokół której łatwiej jest budować jedność, empatię i komunię we wspólnocie, a też wychodzić świadomie naprzeciw potrzebom świata i uczestniczyć z empatią w rozwiązywaniu jego problemów.
• Luisa Mariola Świerczewska ZSAPU
  Potrzeba empatii w działalności apostolskiej i życiu wspólnotowym
  Garść refleksji siostry albertynki pracującej w poradni dla bezdomnych i hospicjum dla dzieci, w których na pierwszym miejscu postawiona jest potrzeba posiadania umiejętności współodczuwania w duchu Brata Alberta, idącą w parze z głęboką wiarą w Boga i miłością do drugiego człowieka.

Studia i refleksje

• Alicja Janiak
  Wolność osoby a konsekracja
  Pierwszą troską człowieka przygotowującego się do pójścia za Jezusem powinna być troska o wewnętrzną wolność, rozumianą jako przestrzeń ludzkiego umysłu i serca, w której zamieszkuje Bóg. Dla osoby konsekrowanej oznacza to bezwarunkowe oddanie się Bogu. Życie w wolności wewnętrznej wyraża się w konkretnych postawach osobowych i przejawia się optymizmem, nadzieją i radością życia. Osiągnięcie takiej dojrzałości nie jest łatwe, ale z Bogiem nie ma rzeczy niemożliwych.
• Czesław Parzyszek SAC
  Rola ojca duchownego we wspólnocie życia konsekrowanego
  Dobry ojciec duchowny we wspólnocie życiu konsekrowanego może być obrazem ojcowskiego oblicza Boga. Dojrzała męska wspólnota zakonna powinna być wspólnotą osób konsekrowanych, w której każdy czuje się odpowiedzialny za drugiego, a jednocześnie odczuwa potrzebę jego obecności. Ojcostwo i braterstwo stają się wtedy stylem przeżywania powołania i ewangelizacji.

 

 

3-4(131-132)2018

Cnota gorliwości i pracowitości w życiu konsekrowanym

 

• Ewa Kurek
  Udział żeńskich zgromadzeń zakonnych w akcji ratowania dzieci żydowskich w Polsce w latach 1939-1945
  Podczas II wojny światowej w Polsce działały 74 żeńskie zgromadzenia zakonne czynne i 11 zakonów klauzurowych, które łącznie liczyły ponad 20 000 sióstr. Na terenach okupowanych przez Niemców co najmniej 289 sióstr zginęło. Dzieci żydowskie i dorosłych Żydów ratowano co najmniej w 190 klasztorach 49 zgromadzeń czynnych i w pięciu klauzurowych. Najaktywniejsze w akcji ratowniczej były siostry Warszawy i jej okolic: 24 wspólnoty w samej stolicy i 41 domów na jej przedmieściach.

• Margarita Brzozowska OSB Sam
  Samarytanki nie pytały o narodowość
  Cztery wspólnoty Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego pomagały przetrwać trudny czas okupacji niemieckiej, zarówno dzieciom, jak i dorosłym, chłopom i artystom, cywilom i partyzantom, więźniom i obozowym uciekinierom, Polakom, Żydom i Rosjanom. Część z nich zginęła w obozach pracy, większość przetrwała prawie bez szwanku wypełniając swą bardzo ryzykowną posługę, jakby nie licząc się z konsekwencjami grożących niebezpieczeństw.
• Jadwiga Kisielewska SM
  Heroiczne zaangażowanie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo prowincji warszawskiej w dzieło ratowania ludności żydowskiej w czasie II wojny światowej
  W okresie II wojny światowej polską prowincję Sióstr Miłosierdzia tworzyło ponad sto placówek. W samej tylko Warszawie były 24 domy. Trudno dziś policzyć, ile sióstr odważnie niosło pomoc ofiarom holokaustu, ile osób pochodzenia żydowskiego ukrywano w ich wspólnotach, ile osób pukało do drzwi i otrzymało pomoc w wyżywieniu lub znalezieniu miejsca schronienia.
• Wiktoria Renata Szczepańczyk CSCIJ
  Zaangażowanie sióstr karmelitanek Dzieciątka Jezus w ratowanie ludności żydowskiej
  Postawa otwartości na potrzeby bliźniego, jaką pielęgnowała Matka Współzałożycielka zgromadzenia sł. B. Teresa Janina Kierocińska (1885-1946), podczas okupacji hitlerowskiej rodziła nowe formy posługi dla społeczeństwa. Siostry otworzyły kuchnię dla głodujących i sierociniec, a obok jawnej działalności prowadziły tajne nauczanie, ukrywały dziewczęta przed niemieckim urzędem pracy, pomagały żołnierzom Polski Podziemnej, wspierały więźniów w obozach, ratowały dzieci i dorosłych Żydów. Odważne decyzje łączyły z heroicznym zawierzeniem Bożej Opatrzności.
• Monika Wiśniewska
  Fortis mulieribus. Zakonne sprawiedliwe wśród narodów świata
  Tekst zawiera przykłady heroicznych postaw wybranych sióstr z różnych zgromadzeń zakonnych – oparte głównie na świadectwach uratowanych przez nie osób – których odwaga i poświęcenie w niesieniu pomocy ludności żydowskiej podczas II wojny światowej zostały docenione przez Instytut Yad Vashem w Jerozolimie.
• Benedykta Magdalena Filipek CSIC
  Wróbel w dłoni Ojca
  Siostra Wanda Garczyńska ze Zgromadzeniu Sióstr Niepokalanego Poczęcia NMP została pośmiertnie uhonorowana medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata” za jej heroicznie odważną postawę w ratowaniu żydowskich dzieci podczas II wojny światowej, choć wyróżnienie to należałoby również przyznać kilku wspólnotom tego Zgromadzenia, jednakże instytut Yad Vashem nadaje ten zaszczytny tytuł tylko osobom fizycznym.
• Klemensa Misiurewicz OSU
  Postawa Sióstr Urszulanek Unii Rzymskiej w czasie II wojny światowej wobec osób potrzebujących pomocy
  Beatyfikowana w gronie 108 męczenników II wojny światowej matka Klemensa Staszewska, przełożona klasztoru w Rokicinach Podhalańskich oraz podhalańska wspólnota, której przewodziła, są wymownym przykładem specyfiki odważnej pomocy niesionej przez urszulanki ukrywającym się przed władzami okupacyjnymi i innym osobom w potrzebie.
• Stanisław Cieślak SJ
  Jezuici ratujący Żydów podczas hitlerowskiej okupacji
  Zachowane świadectwa i dokumenty umożliwiają pokazanie jedynie ogólnego zarysu wkładu jezuitów w ratowanie Żydów. W dzieło to zaangażowało się wielu polskich jezuitów w Warszawie, Otwocku, Wilnie, Krakowie, Nowym Sączu, Starej Wsi koło Brzozowa, Lublinie, Słonimiu, Albertynie, Tarnopolu, Czerniowcach, Bukareszcie, Rzymie, a nawet w Auschwitz i Dachau. Na szczególne słowa uznania zasłużyli jezuici działający w Wilnie. Niebywałym heroizmem w ratowaniu Żydów wykazał się ks. Adam Sztark. O ks. Stanisławie Skudrzyku, który w Bukareszcie sfabrykował dla Żydów około pół tysiąca antydatowanych metryk, prawie nikt nie pamięta.
• Kazimierz Lubowicki OMI
  Ratował Żydów – zamordowali go Ukraińcy
  Tekst przytacza obszerne fragmenty bardzo wymownego świadectwa Żyda, który jeszcze przed wojną przyjął chrzest, a którego ojciec Ludwik Wrodarczyk zatrudnił na początku wojny jako organistę w parafii Okopy na Wołyniu. Tytuł „Sprawiedliwego wśród Narodów Świata” został przyznany kapłanowi za uratowanie innych jeszcze Żydów, braci Samuela i Aleksandra Levin.
• Zdzisław Gogola OFMConv
  Franciszkanie pomagali ludności żydowskiej
  W okresie II wojny światowej najbardziej intensywną pomoc ukrywającym się Żydom franciszkanie organizowali w Niepokalanowie pod okiem ojca Maksymiliana Kolbego. Ale również po jego aresztowaniu, wiele innych wspólnot lub oddelegowanych do tego współbraci, pomimo represji ze strony okupanta, zaangażowało się w udzielanie wszechstronnej pomocy poszukiwanym przez Niemców mniejszościom narodowym.
• Teresa Antonietta Frącek RM
  Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi dzieliły się z Żydami chlebem, sercem, schronieniem
  Ocalone dokumenty i ponad 500 relacji zebranych przez autorkę wskazują na to, że siostry Franciszkanki Rodziny Maryi uratowały ponad 750 Żydów, w tym 500 dzieci. Krótkotrwałej pomocy udzieliły ok. 400 Żydom, a przez dłuższy czas pomagały ponad 150 osobom. Szczególna odwaga cechowała działalność s. Matyldy Getter, która w wieku 70 lat, z zadziwiającą energią i poświęceniem zaangażowała się w ratowanie Żydów w Warszawie.
• Nulla Chmura ZMBM
  Pomoc ludności żydowskiej w Zgromadzeniu Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia
  Dziesięć wspólnot sióstr Matki Bożej Miłosierdzia ratowało ludność żydowską w czasie niemieckiej okupacji. Dziewczęta ukrywano wśród wychowanek, niektórych dorosłych przez całą wojnę. Zcentralizowaną, dobrze zorganizowaną pomocą kierowała s. Bernarda Wilczek, a poszczególne siostry odpowiadały za bezpieczeństwo sobie powierzonych, przestrzegając zasad wojennej konspiracji.

 

 

5(133)2018

Rozeznawanie powołań - świadectwa. 25-lecia "Życia Konsekrowanego

 

Rozeznanie powołania - świadectwa

• kard. Fernando Sebastián CMF
• Józef Augustyn SJ
• Wiesław Dawidowski OSA
• Jolanta Hernik RMI
• Barbara Latocha, Zgromadzenie Sług Jezusa
• Piotr Liszka CMF
• Kazimierz Lubowicki OMI
• Teresa Maciuszek ZSAPU
• Czesław Parzyszek SAC
• Maksymilla Pliszka SBDNP
• Radosława Podgórska FSK
• Marian Zawada OCD
• Dolores Dorota Zok SSpS

25-lecia "Życia Konsekrowanego

• Marek Jeżowski CMF
  Dwudziestopięciolecie „Życia Konsekrowanego”
  Drobiazgowy raport zawierającym podsumowanie dotychczasowych dokonań i niedociągnięć ukazującego się nieprzerwanie przez 25 lat początkowo kwartalnika, a później dwumiesięcznika: 132 numerów, 1162 artykułów, 379 autorów, 14,3 tys. stron tekstów o objętości 743 arkuszy wydawniczych – czyli tyle co 6 kolejnych tomów Encyklopedii Katolickiej, 7 tomów The New Catholic Encyklopedia, albo 8 Biblii Tysiąclecia.
• bp Jacek Kiciński CMF
  Życie konsekrowane wczoraj i dziś
  Przedstawiony temat wyznacza pewien kierunek niniejszego opracowania: wczoraj – zatem wracamy do historii, dziś – patrzymy na teraźniejszość w perspektywie przyszłości. By to uczynić, trzeba nam spojrzeć na przeszłość z wdzięcznością, – teraźniejszość z pasją, – przyszłość z nadzieją.

Studia i refleksje

• Samuela Klimas, „Koinonia św. Pawła”
  Prawda jako droga do poznania siebie i poznania Boga
  Prawda jest pojęciem wieloznacznym: 1) w sensie ontologicznym oznacza zgodność rzeczy z własną tożsamością; 2) w sensie logicznym prawda jest to zgodność pojęcia lub sądu z orzekaną rzeczywistością; 3) w sensie moralnym jest to zgodność myśli ze słowem lub innym wyrazem myśli; natomiast 4) w sensie egzystencjalnym – prawda to zgodność wartości z rzeczywistymi potrzebami człowieka. W języku potocznym prawdziwą nazywa się jakąś myśl, mowę zgodną z rzeczywistością lub samą rzeczywistość, która się odsłania i staje się oczywista dla umysłu. Prawdziwy, z języka greckiego a-lethes oznacza „nie ukryty”. W człowieku jest wrodzona zdolność i potrzeba poznawania wszystkiego, co zawsze rodziło pytanie o obiektywne poznanie. Prawda może być przedmiotem miłości, ponieważ w jej głębi jest dobro i piękno. Miłość do prawdy jest więc spontanicznym zwróceniem się natury do swego dobra.
• ks. Stanisław Urbański
  Dwie postawy wobec świętości
  Świętość jest celem życia, ponieważ stanowi pełne urzeczywistnienie powołania człowieka. Wyraża ona najwyższy stopień rozwoju duchowego, uwieńczony miłosnym zjednoczeniem z Bogiem. Św. Paweł w swoich Listach (Rz 6,6; Kol 3,9; Ef 4,22) podkreśla, że wejście na drogę świętości dokonuje się poprzez śmierć „starego człowieka” i powstanie „nowego” usynowionego przez Boga. Ta wewnętrzna przemiana decyduje o rozwoju świętości, na drodze którego przewodnikiem jest Jezus (Hbr 2,10; 7,25). Dlatego Bóg jest celem zjednoczenia z sobą, na płaszczyźnie życia nadprzyrodzonego, otrzymanego w sakramencie chrztu, poprzez rozwój cnót teologalnych i darów Ducha Świętego. W ten sposób człowiek jest wyposażony w „dar świętości” w momencie przyjęcia sakramentu chrztu i jest jednocześnie uzdolniony do działania urzeczywistniającego zjednoczenie z Bogiem, co mocno podkreśla papież Franciszek w Adhortacji Apostolskiej Gaudete et Exsultate nr 15.

 

 

6(134)2018

Stałość i wytrwałość w życiu konsekrowanym

 

• Karolina Maria Kasperkiewicz SNSJ
  Stałość w świetle nauki św. Tomasza z Akwinu
  W pismach Ojców Kościoła i pisarzy chrześcijańskich istnieją liczne wzmianki o cnocie stałości pojmowanej jako nieugięte trwanie w wierze mimo prześladowań, lub jako równowaga ducha w przeciwnościach. Tymczasem stałość jako cnota moralna umacniająca człowieka, by wobec różnorodnych trudności zewnętrznych, napotykanych przy spełnianiu moralnych obowiązków nie poddawał się zniechęceniu, lecz realizował to, co uprzednio zamierzył pod wpływem prawego rozumu, jest prawie nieobecna w późniejszej literaturze filozoficznej, teologicznej i etyce katolickiej. Nieuchwytna co do swej natury dla psychologii, paradoksalnie bywa za to dość często omawiana w pracach pedagogicznych i psychologicznych.
• Mateusz Zduński OSB
  Stabilitas cordis. Cnota stałości według Ojców Pustyni
  Pośród trzech stabilitas: loci, mentis i cordis (stałości miejsca, myśli i serca), niezwykle ważnych dla mnicha, choć nie mających wartości absolutnej, zawsze podporządkowanych ich pożytkowi duchowemu, wartość najbardziej służebną ma ta pierwsza, ostatnia zaś jest najbardziej kluczowa w życiu mnicha, gdyż bez niej mnich nie może być tym, kim być powinien – człowiekiem nieustannej modlitwy i całkowicie zwróconym ku Bogu.
• abp José Rodríguez Carballo OFM
  Życie konsekrowane i kultura tymczasowości
  Rozmowa z sekretarzem Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, przeprowadzona po konferencji „Wierność i wytrwałość powołaniowa w «kulturze tymczasowości»” (Uniwersytet Antonianum, Rzym 29.10.2013), wyemitowana przez Radio Watykańskie 9.11.2013 i opublikowana dwa dni później na polskich stronach RW. Według dostarczonych przez arcybiskupa danych, w latach 2008-2012 Kongregacja ds. Zakonów dyspensowała 11.805 osób, zaś Kongregacja ds. Duchowieństwa 1188 zakonnych kapłanów i 130 diakonów, co daje średnią 2625 zakonników i zakonnic rocznie.
• ks. Grzegorz Godawa, ks. Paweł Sproncel
  Życie konsekrowane wobec kultury tymczasowości
  Życie konsekrowane napotyka na trudności wynikające z uczestniczenia w kulturze tymczasowości. Silna więź z Chrystusem, rzetelna formacja własna oraz zaangażowanie w budowanie silnych relacji może przeciwstawić się negatywnemu wpływowi tej kultury.
• ks. Romuald Jaworski
  Gdy po zapale zostają tylko zgliszcza – o wypaleniu osób konsekrowanych
  Gdy u osoby, która z zapałem wchodziła w życie zakonne, po kilku latach zamiast radości i satysfakcji z realizowanej misji pojawia się smutek, bierność, izolacja, rozczarowanie, rozgoryczenie – to znak, że może tu chodzić o wypalenie zawodowe, które w kontekście osób duchownych i konsekrowanych przejawia się najmocniej w sferze duchowej. Trzeba przy tym pamiętać, że choć wypalenie i brak gorliwości mają wprawdzie wiele cech wspólnych, to jednak nie są tym samym.
• José María Vigil Gallego CMF
  Kryzys życia zakonnego w Europie wyzwaniem dla życia zakonnego na świecie
  Artykuł opracowany metodą WOD, zaimplementowaną do nauczania Kościoła przez św. Jana XXIII w encyklice Mater et Magistra, opublikowany po raz pierwszy w 2005 w „Revista Electrónica Latinoamericana de Teología”, wielokrotnie przedrukowywany w różnych czasopismach w Brazylii, Meksyku, Hiszpanii, Irlandii, Włoszech, Nigerii i na Filipinach. Kontrowersyjny tekst zmusza do zweryfikowania koncepcji stałości w życiu konsekrowanym, szczególnie jej bezkrytycznego utożsamiania z ciągłością instytucjonalną, a choć traktuje zagadnienie na poziomie ponadjednostkowym, prowokuje również do przemyśleń bardziej personalnych.

Studia i refleksje

• Jan Sypko SCJ
  Droga wiary i życia duchowego rotmistrza Witolda Pileckiego 1901-1948
  W tym roku obchodziliśmy 70. rocznicę egzekucji rotmistrza Witolda Pileckiego, człowieka głębokiej wiary, uczestnika wojny w 1920 roku z Rosją bolszewicką, oficera Armii Krajowej, dobrowolnego więźnia Auschwitz, który zginął za wolną Polskę od strzału w tył głowy w ubeckim więzieniu. Artykuł przybliża jego życie, patriotyzm, zasługi i sylwetkę duchową przepełnioną wiarą wyniesioną z domu rodzinnego.
• Czesław Parzyszek SAC
  Świętość – świadectwo radości
  Adhortacja papieża Franciszka „Gaudete et exsultate” ukazała się 43 lata po adhortacji Pawła VI „Gaudete in Domino”, jest od niej dwukrotnie dłuższa i nawiązuje do polecenia Jezusa z Kazania na Górze (Mt 5,12), gdy tymczasem Paweł VI rozważał polecenie św. Pawła (Flp 4,4). Artykuł przybliża treść starszego, mało znanego dokumentu, podkreśla teologiczne źródła autentycznej radości i jej apostolskie znaczenie w uwierzytelnianiu świadectwa wiary i świętości.