Patronowie Zgromadzenia

Urodził się 23 października 1491 roku w Loyola w Kraju Basków (Hiszpania). Był najmłodszym, trzynastym dzieckiem Beltrana Yaneza de Onaz y Loyola oraz Maryny Saena de Licona y Balda. Lata dzieciństwa spędził w rodzinnym zamku Loyola, Loyola ok. 1606 został oddany na służbę zarządcy królewskich finansów Juana Valazqueza de Cuellar w Arevalo. W 1517 przeszedł na dwór wicekróla Navarry Antoniego Manrique. Jako jego rycerz brał udział w walce z Francuzami o cytadelę w Pampelunie w 1521, gdzie został ranny. W czasie długiej rekonwalescencji, przebywając w rodzinnym zamku Loyola zajął się lekturą duchową. Pod wpływem lektury dzieł ascetycznych przeżył nawrócenie duchowe. Dotychczasowe życie uznał za powierzchowne i lekkomyślne.

Urodziła się 28 marca 1515 roku w Avila w Hiszpanii. Była szóstym dzieckiem (z jedenaściorga) Alfonsa Sanchez de Cepeda i Beatriz de Ahumada. Na świat przyszła w okresie wielkich odkryć Ameryki. W kraju szerzyła się reformacja, a życie zakonne w większości zgromadzeń chyliło się ku upadkowi. Coraz więcej domów zakonnych przypominało pensjonaty niż ośrodki życia duchowego. W klimacie takich niepokojów, walki i zmagań upływały lata dzieciństwa Teresy.

Jej rodzina była bardzo pobożna. Z domu wyniosła szczególną cześć i nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny. W piętnastym roku życia straciła matkę i została posłana do kolegium Augustianek. Po ukończeniu nauki objęła obowiązki rodzinne. Jednakże przekonana o swym powołaniu do życia zakonnego w 1536 roku pomimo sprzeciwu ze strony ojca wstąpiła do klasztoru karmelitańskiego pod wezwaniem Wcielenia w swym rodzinnym mieście.

Urodził się 27 września 1696 roku w Marianelli koło Neapolu. Był najstarszym spośród ośmiorga dzieci: miał jeszcze trzech braci i cztery siostry. Jego rodzice Don Giuseppe i Ana Liguori pochodzili z rodzin arystokratycznych. Ich marzeniem była kariera urzędnicza dla swojego syna. Gdy Alfons ukończył szkołę podstawową, został wysłany na studia prawnicze na uniwersytet w Neapolu. Miał wtedy zaledwie 12 lat. Marzeniem jego ojca była kariera urzędnicza dla syna Alfonsa. Kiedy miał zaledwie 17 lat, był już doktorem obojga praw. Planowane małżeństwo (przez jego ojca) z córką księcia nie doszło do skutku (wybranka wstąpiła do zakonu, wkrótce też zmarła). Alfons po kilku latach praktyki adwokackiej, zniechęcony korupcją w sądownictwie, ku niezadowoleniu ojca porzucił karierę prawniczą. W 1723 przed obrazem Matki Bożej w Porta Alba dokonała się wewnętrzna przemiana, a jej pierwszym owocem było podjęcie studiów teologicznych.

Św. Katarzyna ze Sieny urodziła się 25 marca 1347 roku w Sienie. Była 24 dzieckiem Lapy i Jakuba Benincasa, farbiarza ze Sieny. W wieku 7 lat (w 1354 r.) ślubowała dziewictwo. Z tego też powodu nieco później popadła w konflikt ze swoja matką, która chciała wydać ją za mąż. Po trzech latach zmagań, wbrew woli rodziców, w 1363 roku wstąpiła do Sióstr od Pokuty św. Dominika (tercjarek dominikańskich) i po złożeniu ślubów wieczystych prowadziła tam klasztorne życie, pomagając trędowatym. Tu dosięgło ją jedno z najbardziej bolesnych w jej życiu cierpień – została oskarżona o niemoralny styl życia. W 1374 roku została wezwana przed trybunał inkwizycji we Florencji, który zbadał jej pisma i nauczanie – powodem były wątpliwości, czy kobieta ma prawo pouczać papieży i królów. Proces wskazał na jej niewinność i w ten sposób Święta mogła kontynuować swoją misję. Polegała ona na pisaniu listów do możnych tego świata: papieży, kardynałów, biskupów, królów i wielu znamienitych osób jej współczesnych.