MISJONARKI ŚW. ANTONIEGO MARII KLARETA

MISJONARKI ŚW. ANTONIEGO MARII KLARETA (Misioneras de San Antonio Mª Claret)

Zgromadzenie założone w 1958 roku w Londrina (Paraná – Brazylia) przez Czcigodnego O. Geraldo Fernandes, arcybiskupa tegoż miasta oraz przez Matkę Leonię Mílito.
www.missionariesamclaret.it
klaretynki.pl

Początki historii Zgromadzenia Misjonarek św. Antoniego Marii Klareta sięgają starszego, włoskiego Zgromadzenia Ubogich Córek św. Antoniego z Padwy. Ta niewielka rodzina zakonna powstała na przełomie XIX i XX wieku. Do tego zgromadzenia w czerwcu 1935 roku wstąpiła Leonia Milito. Urodziła się 23 czerwca 1913 roku we Włoszech, w Sapri. Kiedy miała siedemnaście lat, rozpoczęła drogę rozeznania swojego powołania pod kierunkiem ojca Aleksandra, franciszkanina. To on odkrył w Marii pragnienie życia zakonnego i przez pięć lat prowadził ją i umacniał duchowo aż do wstąpienia do klasztoru w 1935 roku. Po roku formacji 14 grudnia 1936 roku s. Leonia złożyła pierwszą profesję zakonną, a wkrótce potem przełożone powierzyły jej formację postulantek. 15 maja 1943 roku złożyła profesję wieczystą i została mianowana mistrzynią nowicjuszek, rozbudzając w nich ideał życia poświęconego Bogu i misji powszechnej.

W latach pięćdziesiątych pojawiła się przed Zgromadzeniem perspektywa misyjna. Zwolenniczką otwarcia misji była s. Leonia. Jej entuzjazm i starania sprawiły, że już 5 grudnia 1952 roku pierwsze cztery siostry zostały wysłane do Brazylii. W 1953 wyjechało kolejnych osiemnaście sióstr wraz z Matką Leonią – Delegatką Przełożonej Generalnej. Czas mijał, Włoszki szybko przyzwyczaiły się do nowych warunków, a prowadzone przez Matkę Leonię z entuzjazmem i gorliwością apostolską oddawały się służbie Bogu poprzez dzieła charytatywne, kształcenie dzieci ubogich i opuszczonych. Pracowały także z ludźmi starszymi otwierając dla nich domy spokojnej starości. Prowadziły katechezy dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Pomagały w pracach parafialnych. Dając z siebie wszystko, młode siostry zyskały sympatię i szacunek narodu brazylijskiego. Widocznym owocem ich pełnej poświęcenia pracy były młode Brazylijki pragnące wstąpić do Zgromadzenia, gotowe poświęcić swoje życie dla Boga i bliźnich.

W czasie nieobecności s. Leonii w 1953 roku, w Neapolu, w domu generalnym zgromadzenia odbyła się kapituła, na której wybrano nową przełożoną generalną. Nie była ona przychylnie nastawiona do misyjnej działalności zgromadzenia, nowy zarząd podjął decyzję o natychmiastowym zamknięciu misji. Zaczął się trudny czas dla s. Leonii i młodych misjonarek. Matka Leonia robiła wszystko, aby przełożone we Włoszech zrozumiały, jak ważna jest praca sióstr w Brazylii. Nic jednak nie było w stanie zmienić ich decyzji. Matka Leonia zwróciła się o pomoc do władz kościelnych w Brazylii, które skierowały jej prośbę do ojca Geraldo Fernandesa, misjonarza klaretyna odpowiedzialnego za zgromadzenia zakonne.

Ojciec Geraldo Fernandes urodził się w Contagem – Minas Gerais w Brazylii 2 lutego 1913 roku. Jego życie było naznaczone cierpieniem od dzieciństwa. Mając zaledwie 9 lat, musiał zacząć pracę ze względu na trudną sytuację finansową rodziny. Bóg jednak wezwał go, aby stał się „rybakiem ludzi” i pracował w Jego winnicy, dla całej Rodziny Bożej. Jego matka, widząc rodzące się w dziecku powołanie, ofiarowała go Panu i przyprowadziła do klaretyńskiego seminarium w Contagem. Geraldo utożsamił się całkowicie z charyzmatem misyjnym Ojca Klareta, stał się gorliwym pasterzem w służbie Kościołowi, a przede wszystkim ubogim. Bardzo wcześnie przełożeni zaczęli mu powierzać odpowiedzialne i delikatne zadania na polu życia zakonnego i służby w Kościele. Został mianowany asystentem sióstr zakonnych w Brazylii, okazał się doskonałym animatorem rozwijającym na tym polu szeroką działalność. Zaangażował się także w organizowanie pierwszego narodowego kongresu zakonników, który dał początek Konferencji Zakonników Brazylijskich(CRB).

Opatrzność Boża sprawiła, że w 1955 roku bp Geraldo poznał siostry prowadzone przez Matkę Leonię. Zwróciły się one do niego z prośbą o pomoc w kontynuowaniu ich misji w Brazylii, do której zostały powołane przez Boga. W 1957 roku objął urząd pierwszego biskupa Londriny, wraz z nim przybyły tam również siostry z Matką Leonią. Tam zamieszkały i poświęciły się pracy duszpasterskiej.

Na początku 1958 roku s. Leonia przedstawiła bp Geraldo pilną potrzebę prawnego określenia sytuacji sióstr, które były odłączone od zgromadzenia. Siostry, widząc zaangażowanie i gorliwość ojca Geraldo, który stał się dla nich jako kapłan i biskup prawdziwym ojcem i pasterzem, pełne wdzięczności proszą, aby właśnie on był ich założycielem. Biskup udał się do Rzymu, aby wyjaśnić i rozwiązać wszystkie sprawy w Stolicy Apostolskiej. Za jego pośrednictwem Zgromadzenie Instytutów Zakonnych zaaprobowało fundację nowego Zgromadzenia.

19 marca 1958 roku rodzi się nowa rodzina zakonna. Jest to dzień, w którym Matka Leonia otrzymała wiadomość o zatwierdzeniu przez Kościół Zgromadzenia Misjonarek św. Antoniego Marii Klareta. Wkrótce po fundacji nastąpił wielki rozwój, a misjonarki, otwarte na potrzeby Kościoła, podążają na spotkanie z braćmi żyjącymi blisko i daleko.

Bardzo szybko, bo zaledwie 9 lat po fundacji, dnia 31 maja 1967 roku, Zgromadzenie zostało zaaprobowane przez Pawła VI jako Instytut Życia Apostolskiego na prawach papieskich.

W 1980 roku w wypadku samochodowym ginie Matka Leonia, a dwa lata później umiera Abp Geraldo Fernandes. Młode Zgromadzenie kontynuuje swoją drogę już bez Założycieli, ale zawsze stara się odpowiadać na znaki czasów i potrzeby Kościoła.

Misja Zgromadzenia 
Matka Leonia przed pięćdziesięciu laty, a dzisiaj jej duchowe córki, idąc za przykładem i misyjnym zapałem Założycielki, kontynuują rozpoczęte przez nią dzieło.

Misjonarki św. Antoniego Marii Klareta pracują obecnie na pięciu kontynentach: w Europie, Azji, Afryce, Ameryce Południowej i Australii.

Jako prawdziwe Misjonarki czują się powołane do współpracy z Chrystusem w dziele ewangelizacji wszystkich ludzi, w każdej części świata. Siostry Misjonarki Klaretynki od początku swojego istnienia podjęły pracę na rzecz ewangelizacji poprzez głoszenie Słowa Bożego i działalność charytatywną z preferencją wobec najuboższych. Realizują tę misję w pełnej dyspozycyjności i całkowitym oddaniu się Bogu i braciom.

Ufne w słowa Jezusa żyją według ducha Ewangelii praktykując uczynki miłosierdzia dla ducha i ciała, naśladując Jezusa Misjonarza i Odkupiciela.

• Działalność charytatywna: domy dla ludzi starszych, ochronki, domy dziecka, ambulatoria, przedszkola, szkoły, prowadzenie domów rekolekcyjnych
• Działalność w służbie głoszenia Słowa Bożego: praca w parafiach; katechezy dla dzieci, młodzieży, dorosłych, kursy dla katechetów, przygotowanie do sakramentów, tworzenie grup modlitewnych i formacyjnych, prowadzenie scholi dziecięcych i chórów, opieka nad ministrantami, organizowanie grup liturgicznych (przygotowywanie komentarzy, czytań, modlitw wiernych), organizowanie tygodni modlitw w intencji misji i misjonarzy, powołań, podejmowanie inicjatyw na rzecz misji (np. loterie)
• Nowe formy działalności
  1. Sekretariat misyjny
     Został utworzony w czerwcu 1992 roku. Ma swoją siedzibę przy domu zgromadzenia w Aranowie (Włochy). Celem sekretariatu jest rozpowszechnianie misji zgromadzenia oraz szukanie współpracowników i dobroczyńców misji instytutu na całym świecie. Podstawową działalnością sekretariatu jest prowadzenie adopcji na odległość dziecka ubogiego. To dzieło podejmuje się także budowy misyjnych ośrodków edukacji i opieki sanitarnej. Sekretariat przygotowuje i formuje świeckich misjonarzy i wolontariuszy; promuje różne plany pomocy misjom i doprowadza do ich realizacji, współpracuje z innymi instytucjami i stowarzyszeniami charytatywnymi. Sekretariat umacnia swą działalność podejmując nowe inicjatywy oraz obejmując swym zasięgiem inne osoby, grupy, stowarzyszenia, przez co coraz więcej ludzi jest zaangażowanych w misyjne dzieło Kościoła.
  2. Klaretyński Instytut Misjonarzy Świeckich (ICLAM)
     Powstał 8 grudnia 1993 roku w Londrinie (Brazylia), by pomóc w wypełnianiu posłannictwa misyjnego zgromadzenia Misjonarek św. Antoniego Marii Klareta. Osoby, które zainicjowały instytut pragnęły w swoim życiu realizować charyzmat Matki Leonii i abp Geraldo. Członkowie składają przyrzeczenie, wypowiadając modlitwę zobowiązania życia charyzmatem klaretyńskim. Ułożono statut instytutu, który towarzyszy kolejnym grupom misjonarzy świeckich działających przy wspólnotach sióstr klaretynek. Świeckim towarzyszy i pomaga siostra wybrana przez zgromadzenie. Posłannictwem instytutu jest świadectwo i służba w rodzinie, w pracy, w parafii, w społeczeństwie. Członkowie mają być dyspozycyjni i otwarci na różne dzieła duszpasterskie i socjalne, poświęcając się szczególnie najuboższym i potrzebującym. Podczas spotkań wspólnie się modlą, wzrastają w braterstwie i w wierze.

Matka Leonia pragnęła głosić Jezusa także na terenach Europy Wschodniej. Odpowiadając na jej wezwanie, Zgromadzenie od ponad 10 lat jest obecne również na polskiej ziemi.

Działalność Zgromadzenia Misjonarek św. Antoniego Marii Klareta jest nastawiona na realizację charyzmatu pozostawionego przez Założycieli. Wyraża to podjęta praktyka dzieł miłosierdzia koncentrująca się na pracy opiekuńczo-wychowawczej oraz służba w głoszeniu Słowa Bożego wyrażająca się w posłudze duszpasterskiej. Działalność instytutu odpowiadała i wciąż odpowiada na wyzwania Kościoła. Na przestrzeni lat Zgromadzenie wykazało otwartość na zmieniające się potrzeby ludzi różnych ras i kultur oraz gotowość do dynamicznych przemian.