Powołanie kapłańskie i misjonarskie

Klaret, mając 22 lata, w 1829 r. wstąpił do seminarium diecezjalnego w Vic. Po upływie roku czasu miał podjąć ostateczną decyzję o swoim wstąpieniu do klasztoru kartuzów w miejscowości Montealegre. W czasie drogi do starego monasteru zaskoczyła go straszliwa letnia burza, której efektów tak się przeląkł, że odczytał je jako znak i zmienił swoje dotychczasowe zamiary. Kontynuował więc seminaryjne studia eksternistyczne. Podczas ciężkiej choroby doświadczył silnej próby przeciwko czystości, podczas której miał wizję Matki Bożej i usłyszał słowa: „Antoni, korona którą widzisz będzie twoja, jeśli zwyciężysz”. Był to czas, w jakim się rozpoczęła dla Klareta epoka, w której lektura Biblii wzbudziła w nim pragnienie bycia apostołem i misjonarzem.

Świątobliwy biskup Solsony postanowił wyświęcić Klareta przed czasem, w 1835 roku. Rok później rząd rozwiązał wszystkie zakony męskie, a w 1837 r. wprowadził zakaz udzielania święceń kapłańskich. Z pewnością nie był to przypadek, ale jeden z konkretnych znaków działania Bożej Opatrzności w życiu Klareta, które towarzyszyły mu od samego urodzenia. Pierwszą powierzoną mu parafią było jego rodzinne miasteczko Sallent. Jego miłość i gorliwość apostolska nie miały granic. Dlatego też perspektywa pracy w jednej parafii nie zadowalała go. Coraz bardziej odczuwał, że Bóg wzywa go do bycia apostołem i ewangelizatorem. Po czterech latach pracy duszpasterskiej, nie mogąc zrealizować odkrytego powołania misjonarskiego w prześladowanej religijnie ojczyźnie, udał się do Rzymu, aby oddać się do dyspozycji Kongregacji do spraw Rozkrzewiania Wiary i móc poświęcić się całkowicie dziełu ewangelizacji. Klaret miał wówczas 31 lat.

Po przybyciu do Rzymu rozpoczął swoje rekolekcje w klasztorze jezuitów. Tam, zachęcony do wyjazdu na misje jako jezuita, wstąpił do nowicjatu, ale rok później, po czterech miesiącach pobytu w nowicjacie, w wyniku silnego bólu odczuwanego w kolanie, na wyraźne polecenie generała jezuitów powrócił do Hiszpanii.