Ojciec Jan Opala podporucznikiem
Warszawa, 11.02.2017
W sobotę 11 lutego w katedrze polowej w Warszawie odbyła się uroczystość wręczenia patentów oficerskich duchownym z tzw. wojskowych jednostek kleryckich. Podczas tej ceremonii mianowany na podporucznika rezerwy został nasz Współbrat, o. Jan Opala CMF. Uroczystej Eucharystii przewodniczył biskup polowy Wojska Polskiego Józef Guzdek, sprawując ją w intencji żołnierzy-alumnów. Współkoncelebrowalimiędzy innymi nasz o. Prowincjał Piotr Bęza CMF oraz o. płk Zenon Surma CMF, kapelan wojskowy, proboszcz parafii garnizonowej Matki Bożej Królowej Pokoju w Bydgoszczy.
Uhonorowani kapłani w latach 1959-1980 odbywali przymusową służbę wojskową w tzw. jednostkach kleryckich. - Przymusowy pobyt w wojsku był czasem represji, poniżania waszej godności i próbą łamania waszych sumień. Jednak oparliście się tej próbie i wyszliście zwycięsko z tamtych doświadczeń — mówił w homilii bp Guzdek.
Po zakończeniu Eucharystii odczytano postanowienie prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy o mianowaniu księży-alumnów na pierwszy stopień oficerski, a minister obrony narodowej Antoni Macierewicz wręczył patenty oficerskie 161 księżom. "Tak, jak przywracamy dzisiaj do polskiej tradycji, do znaków polskiej armii, do jej historii i fundamentów żołnierzy niezłomnych, tak przywracamy też księży niezłomnych [...] To nie my wam nadajemy patenty, to Wy musicie ciągle ten patent wartości polskiej armii przekazywać" – mówił Antoni Macierewicz. Minister przypomniał również, że o sile armii nie stanowi mundur, uzbrojenie, ale duch i wartości, którym żołnierze służą.
W latach 1959-80, wbrew protokołowi wspólnej Komisji Rządu RP i Episkopatu Polski, sformułowanemu w związku z porozumieniem Państwo-Kościół z 14 kwietnia 1950 roku, do wojska przymusowo wcielono około 3000 kleryków z diecezjalnych i zakonnych seminariów duchownych. Funkcjonowały trzy jednostki specjalizujące się w „wychowywaniu” kleryków: w Szczecinie-Podjuchach, Gdańsku i Opolu. W późniejszym czasie jednostka w Opolu została przeniesiona do Brzegu, a jednostka z Gdańska do Bartoszyc. W czasie trwania służby wojskowej kandydaci do kapłaństwa byli na różne sposoby szykanowani: zmuszano ich do wykonywania ciężkich, często bezsensownych prac fizycznych, uniemożliwiano praktyki religijne, fizycznie i psychicznie znęcano się nad nimi, a także zachęcano do porzucenia seminariów w zamian za pomoc w znalezieniu mieszkania, pracy oraz miejsca na świeckich uczelniach. Nieznaczna część kleryków została pod wpływem silnej indoktrynacji złamana i nie wróciła po odbyciu służby wojskowej do seminariów. Przeważająca większość pozostała wierna powołaniu i wytrwała w drodze do przyjęcia sakramentu kapłaństwa, stanowiąc często elitę duszpasterską i organizacyjną polskiego Kościoła.
