18 Niedziela Zwykła - Rok C

 

 

 

ZWYKŁYM TCHNIENIEM?

 

_________________________________________

Księga Koheleta (Koh) 1,2; 2, 21-23
Psalm (Ps) 90
List do Kolosan (Kol) 3, 1-5. 9-11
Ewangelia św. Łukasza (Łk) 12, 13-21

_________________________________________

 

Dzisiejsza przypowieść Jezusa przywołuje mi na myśl historię pewnego biznesmena, który u szczytu swego sukcesu zachorował na raka. Z drugiej strony czytanie z księgi Koheleta każe myśleć o słynącym ze swojej mądrości królu Salomonie, który pozostawił zamożne i zjednoczone królestwo synowi, Roboamowi, uznanemu przez autora natchnionego za „najgłupszego z ludu i pozbawionego rozumu” (Księga Syracha 47, 23; zob. Koh 2, 21). Czy ludzkie życie to naprawdę „pogoń za wiatrem” (Koh 2, 11)?

 

„Zwykłym tchnieniem” jest według Koheleta ludzkie życie (Koh 1, 2). Hebrajskie słowo „hevel”, tłumaczone jako „marność”, oznacza parę wydychaną podczas oddychania. Widać ją w czasie mroźnej zimy, ale natychmiast znika. „Hevel” jest przeciwieństwem „ruah”, życiodajnego oddechu, twórczego Ducha Bożego (Księga Rodzaju (Rdz) 1, 2). Dla Koheleta życie jest ulotne i nieprzewidywalne. Mądrzy i głupi, bogaci i biedni, sprawiedliwi i źli, wszyscy kończą w grobie.

 

Człowiek z przypowieści Jezusa nie myśli ani o śmierci, ani o Bogu. Wielkie zbiory otworzyły mu drzwi do życia, którym mógł w końcu się cieszyć: „odpoczywaj, jedz, pij, i używaj!” (Łk 12, 19). Człowiek ten jest nie tylko egocentryczny (Łk 12, 17-19), ale także pozbawiony mądrości (Ps 14, 1). Tworzył sobie wielkie plany, ale zapomniał, że nasze życie jest niczym kwiat, który zakwita o poranku a więdnie wieczorem (Ps 90, 6). Mądrzy są ci, którzy wiedzą, jak liczyć dni szybko upływającego życia (Ps 90, 12).

 

Dla Koheleta śmierć jest końcem wszystkiego, ale nie jest ona końcem dla chrześcijan w Kolosach. „Szukajcie tego, co w górze” (Kol 3, 1). Została im objawiona tajemnica zmartwychwstania Jezusa, a przez sakrament chrztu uczestniczą w zwycięstwie Chrystusa nad śmiercią. Śmierć nie jest końcem, ale przejściem do innego rodzaju egzystencji, która została nam objawiona w zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Chrystusa (Kol 3, 1-4).

 

„Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, aby się podzielił ze mną dziedzictwem” (Łk 12, 13). Jezus tej prośbie odmówił, ale on sam podzieli się z nami swoim dziedzictwem. „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego, odziedziczcie królestwo przygotowane dla was od założenia świata” (Ewangelia św. Mateusza 25, 34). Przez wiarę i chrzest zostaliśmy uzdolnieni „do uczestniczenia w dziedzictwie świętych w światłości” (Kol 1, 12). To dziedzictwo, zachowane dla nas w niebie, jest opisane jako „niezniszczalne, nieskalane i niewiędnące” (1 List św. Piotra 1, 4).

 

Człowiek z przypowieści miał zamiar zburzyć swoje stare stodoły i zbudować większe. My zrobiliśmy coś podobnego, a jednocześnie coś zupełnie innego. W chrzcie zdejmujemy z siebie „starego”, a wkładamy „nowego człowieka” (Kol 3, 9-10). „Stary człowiek” myśli o ziemskim dziedzictwie, większych stodołach i używaniu. „Nowy człowiek” jest odnawiany zgodnie z obrazem i podobieństwem Boga (Rdz 1, 26-27; Kol 3, 10). Ta transformacja, która się dokonuje w sakramencie chrztu, wpływa na nasz nowy sposób życia: wszelki grzech umiera i pojawia się nowe życie świętości (Kol 3, 5-14).

 

„Życie (zoe) człowieka” nie zależy od obfitości dóbr (Łk 12, 15). „Życie”, o którym mówi Jezus, to życie Boże, którym Bóg chce się nami podzielić. „W Nim było życie, a życie było światłością ludzi” (Ewangelia św. Jana (J) 1, 4). Jezus przyszedł właśnie po to, abyśmy mogli mieć to życie (J 10, 10). Ale człowiek z przypowieści go nie miał; miał „duszę” (psuche) lub życie, które obejmuje myśli, wolę i uczucia (Łk 12, 20). Prawdziwe życie posiadają ci, którzy wraz z apostołem wyznają, że tylko „Chrystus jest naszym życiem” (Kol 3, 4).

 

Ludzka egzystencja na naszej planecie jest „zwykłym tchnieniem”, „siedemdziesiąt lat lub osiemdziesiąt, gdy jesteśmy mocni”, które szybko przemijają, a my odchodzimy (Ps 90, 10). Dla tych jednak, którzy wierzą w Chrystusa, życie się nie kończy tylko zmienia. „Albowiem umarliście, a wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Kiedy pojawi się Chrystus, który jest naszym życiem, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale” (Kol 3, 3-4).