Księga Izajasza (Iz) 55, 6-9 Psalm (Ps) 145 List do Filipian (Flp) 1, 20c-24. 27a Ewangelia św. Mateusza (Mt) 20, 1-16
_________________________________________
“Bo jak niebo góruje nad ziemią, tak drogi moje - nad waszymi drogami i myśli moje - nad myślami waszymi” (Iz 55, 9). Te słowa proroka są najlepszym komentarzem do przypowieści o pracownikach w winnicy (Mt 20, 1-16). Jej właściciel zaskakuje nas swoim zachowaniem. Zatrudnia wszystkich, których znajdzie do pracy w swojej winnicy, a następnie płaci każdemu tak samo. Jaką prawdę o Bożym Królestwie Jezus chce nam przekazać?
Przypowieść kończy się dwoma pytaniami: “Czy nie mam prawa uczynić ze swoją własnością tego, co chcę? Albo czy twoje oko jest zawistne dlatego, że ja jestem dobry?” (Mt 20, 15). Dziś odpowiedź na oba pytania nie jest taka prosta. Od czasów Marksa własność prywatna jest postrzegana jako korzeń wszelkiego zła w społeczeństwie, a międzynarodowa organizacja pracy zakwestionowałaby jako dobre, zrównanie w płacy robotników pracujących dwanaście godzin z tymi, którzy pracowali tylko jedną godzinę (Mt 20, 11-12). Od razu widać, że Królestwo Boże i Jego Król posługuje się innymi wartościami niż społeczeństwa tego świata (Ewangelia św. Jana 18, 36).
Kto pouczał [Boga] o ścieżkach sprawiedliwości? (Iz 40, 14). Najwyraźniej my chcielibyśmy Go pouczyć o “ścieżkach sprawiedliwości” i wskazać Mu “drogę roztropności” (Iz 40, 14). „Zrównałeś nas z nimi” (Mt 20, 12), „nas”, którzy pracowaliśmy cały dzień w palącym żarze słońca, z „nimi”, którzy pracowali tylko godzinę. Czyż nie zasługujemy na więcej? A jednak odpowiedź właściciela winnicy do jednego z tych narzekających brzmi: “Przyjacielu, nie czynię ci niesprawiedliwości; czy nie o denara umówiłeś się ze mną?” (Mt 20, 13).
Faryzeusze uważali, że Jezus nie powinien przyjmować grzeszników i jeść z nimi (Ewangelia św. Łukasza (Łk) 15, 2), starszy syn uważał, że ojciec nie powinien z taką dobrocią traktować jego młodszego brata (Łk 15, 28-30), a zatrudnieni jako pierwsi poczuli się dotknięci, że właściciel winnicy zrównał ich z tymi, których nikt nie chciał wcześniej nająć (Mt 20, 7). Te przykłady ukazują jak bardzo nasze drogi i myśli różnią się od Bożych dróg i myśli. Zamiast pouczać Boga o ścieżkach sprawiedliwości, porzućmy nasze bezbożne drogi, złe myśli i nawróćmy się (Iz 55, 7).
Jezus kończy przypowieść komentarzem, że „ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi” (Mt 20, 16). Ten komentarz odnosi się przede wszystkim do Niego. „Ja jestem pierwszy i ostatni” (Księga Apokalipsy 1, 17). Chociaż Chrystus był równy Bogu, uniżył się i stał się podobny do nas (Flp 2, 6-8). Ze względu na nas uczynił siebie ostatnim, a Bóg uczynił Go pierwszym, nadając Mu „imię ponad wszelkie imię” (Flp 2,9). To usposobienie Chrystusa powinniśmy mieć względem innych (Flp 2, 5).
Z greckiego słowa tłumaczonego jako “umowa” wywodzi się nasze słowo “symfonia” (Mt 20, 2). Symfonia potrzebuje orkiestry i dyrygenta. W zależności od rodzaju symfonii jedni muzycy grają częściej, a inni rzadziej, ale wszyscy są nieodzowni do odegrania całej symfonii. Orkiestrą jesteśmy my, powołani w różnych momentach naszego życia, a dyrygentem Jezus. Pragnie on, byśmy wszyscy stworzyli pod jego kierunkiem jedną wielką i wspaniałą symfonię.
Sedno nauki Jezusa przekazuje nam św. Paweł. Możemy uwielbić Chrystusa przez życie i przez śmierć. Już sama owocna praca na rzecz wspólnoty Kościoła jest łaską i napełnia nasze serca szczęściem. Ale życie w ciele wcześniej czy później dobiegnie końca, a wtedy otrzymamy naszą zapłatę, którą jest “bycie z Chrystusem” (Flp 2, 20-24). Czyż może być jakaś większa nagroda od usłyszenia tych słów: “dziś jeszcze będziesz ze Mną w raju” (Łk 23, 39-43)?
Wszyscy “otrzymali po denarze” (Mt 20, 9-10). Bóg Ojciec dał nam swego jednego umiłowany Syna, a w nim są ukryte “wszystkie skarby mądrości i wiedzy” (List do Kolosan 2, 3).
