4 Niedziela Adwentu - Rok C
BÓG PRZYCHODZI ABY NAS ZBAWIĆ
_________________________________________
Księga Micheasza (Mi) 5, 1-4a
Psalm (Ps) 80
List do Hebrajczyków (Hbr) 10, 5-10
Ewangelia św. Łukasza (Łk) 1, 39-45
_________________________________________
W pierwszym czytaniu prorok Micheasz mówi o kimś, "którego początki są od prawieku, od dni zamierzchłych" (Mi 5, 2), który będzie władcą Izraela. Jego „moc będzie sięgać aż po krańce ziemi" (Mi 5, 4) i będzie znany pod imieniem "pokój" (Mi 5, 5). Lecz Jego przyjście nastąpi wtedy, gdy Izrael uświadomi sobie konsekwencje swych tragicznych życiowych wyborów, które doprowadziły do wygnania z ziemi obiecanej.
Winorośl przeniesiona z Egiptu i zasadzona w ziemi obiecanej została oberwana i spustoszona. Lud Boży woła z wygnania do nieba o zbawienie: "Pasterzu Izraela, przyjdź nam z pomocą" (Ps 80, 3). Z ufną nadzieją modlą się, by Bóg spojrzał z nieba i znów ujął się za narodem (Ps 80, 15). Proszą by Bóg zachował ich przy życiu i obiecują, że już nigdy od Niego nie odstąpią (Ps 80, 19). Bóg wysłuchał ich modlitwy.
W przeszłości Izrael sądził, że krwawe ofiary ze zwierząt i różnego rodzaju dary mogły rozwiązać problem grzeszności i oddalania się od Boga. Przekonanie to okazało się złudne. Bóg sam znalazł inne rozwiązanie, które dziś odkrywa przed nami autor listu do Hebrajczyków. Zamiast zwierząt ofiarnych Ojciec przygotował swemu ukochanemu Synowi ciało (Hbr 10, 5) w łonie Najświętszej Maryi Panny. To ciało będzie ofiarowane na krzyżu dla naszego zbawienia. W ten sposób Jezus Chrystus wypełni woli Bożą (Hbr 10, 7) oraz wyprowadzi nas na wolność z niewoli grzechu.
Pismo Święte rozpoczynają dwa rozdziały Księgi Rodzaju, opisujące stworzenie nieba i ziemi (Rdz 1-2), a kończą je dwa rozdziały opisujące nowe niebo i nową ziemię (Ap 21-22). Cała historii zbawienia rozgrywa się pomiędzy tymi czterema rozdziałami. Stary testament jest księgą nadziei, oczekującą na spełnienie się obietnicy o Niewieście i jej potomku, którzy zmiażdży głowę węża, lecz zostanie ukąszony w piętę (Rdz 3, 15). Stary Testament kończy księga proroka Malachiasza, której ostatnie słowa nawiązują do tej obietnicy (Ml 3, 23-24). Stary Testament się kończy, a ten, którego tak gorliwie oczekiwano, nie przyszedł.
"Gdy jednak nadeszła pełnia czasu" (List do Galatów 4, 4), ten "którego początki są od prawieku, od dni zamierzchłych" (Mi 5, 2) wszedł w historię ludzkości. Zgoda Najświętszej Dziewicy, wyrażona w zdaniu "niech mi się stanie według słowa Twego" (Łk 1, 38), spowodowała, że Słowo stało się ciałem (Ewangelia św. Jana 1, 14). Proroctwo Micheasza staje się faktem; czas oczekiwania dobiegł końca. Ta, która miała porodzić (Mi 5, 3) nosi dziecię pod swym sercem i jest w drodze do swej kuzynki św. Elżbiety. Najświętsza Maryja pozdrawia Elżbietę słowem "pokój - Shalom", ponieważ Syn, którego niesie do swojej kuzynki jest pokojem (Mi 5, 5).
Pozdrowienie pokoju wypowiedziane przez Dziewicę dokonuje cudu. Syn Elżbiety z radości porusza się w łonie swej matki, a Duch Święty ujawnia Elżbiecie prawdę o świętym dziecięciu: poczęte w łonie Najświętszej Maryi Dziecię jest jej Panem (Łk 1, 43). Zachwyca ją również zaufanie jakie Najświętsza Dziewica okazała potędze Bożego Słowa (Łk 1, 45).
Leciwa w latach Elżbieta reprezentuje stare przymierze, a młoda Maryja nowe przymierze. Syn Elżbiety będzie ostatnim prorokiem starego przymierza, a syn Najświętszej Dziewicy ustanowi nowe przymierze. Kobieta i jej potomek (Rdz 3, 15) są pośród nas. Niosąc poczętego w jej łonie Jezusa, Maryja wypełnia nadzieję Starego Testamentu i nadzieję ludzkości. Bóg przychodzi by nas zbawić.
