3 Niedziela Adwentu - Rok C

 

 

 

WESELCIE SIĘ I RADUJCIE

 

_________________________________________

Księga Sofoniasza (So) 3, 14-18a
Psalm: Księga Izajasza 12, 2-6
List do Filipian (Flp) 4, 4-7
Ewangelia św. Łukasza (Łk) 3, 10-18

_________________________________________

 

Przesłanie Księgi Sofoniasza jest datowane na lata panowania króla Jozjasza (koniec VII wieku przed Chrystusem). Jozjasz jest przedstawiany w Piśmie Świętym jako ostatni z wielkich królów z linii Dawida, który całym sercem szedł za Bogiem (2 Księga Królewska (2 Krl) 22, 2). A jednak prorok zaczyna swoje przesłanie od proklamacji zagłady podobnej do tej z czasów Noego (Księga Rodzaju 6, 7; So 1, 3). Jest to niezwykle zaskakujące, ponieważ król Jozjasz zasłynął z reformy religijnej (2 Krl 23, 1-28). Niestety, według proroka Jeremiasza, który w tej reformie brał udział, była ona powierzchowna. Oczyszczeniu świątyni nie towarzyszyło oczyszczenie serc (zob. Księga Jeremiasza (Jer) 7, 1-4).

 

Podobnie jak Sofoniasz, Jan Chrzciciel także głosił sąd Boży (Łk 3, 9) i wzywał do oczyszczenia serc. Według św. Jana to oczyszczenie rozpoczyna się dzieleniem się z innymi swoimi zasobami i czynami sprawiedliwości (Łk 3, 10-14). Jednak ani Sofoniasz, ani Jan Chrzciciel nie ograniczyli swojego nauczania tylko do mającej nadejść kary. Oba kończą się wezwaniem do nadziei. "Wesel się", "raduj się i wykrzykuj radośnie z całego serca" (So 3, 14). Dlaczego? Ponieważ "Oddalił Pan wyroki od ciebie" (So 3, 15), ponieważ Zbawiciel nadchodzi (Łk 3, 16) i jest blisko (Flp 4, 5).

 

To przesłanie napełnia nasze serca radością, którą wyrażamy w dzisiejszym psalmie responsoryjnym: "Wołajcie z radością i weselem, bo wśród was jest wielki i Święty Izraela" (Iz 12, 6). Ta radość jest szczególnie widoczna w drugim czytaniu. Paradoksalnie, Paweł napisał swój najbardziej optymistyczny i przepełniony radością list w więzieniu. Czego to nas uczy? Chrześcijańska radość nie opiera się na zewnętrznych okolicznościach życia, ale wypływa z wnętrza, z serca wypełnionego Bożym pokojem, który przewyższa wszelkie zrozumienie (Flp 4, 7).

 

Biblia mówi o różnych źródłach radości. Na przykład, radość sprawia kieliszek wina (Ps 104, 15), uroczystość weselna (Jer 33, 11), dobrze wychowane dziecko (Księga Przysłów 23, 24-25) i wolność od trudnych sytuacji życiowych (Ps 105, 43). Jednak wszystkie szczęśliwe chwile w naszym życiu kierują nasze pragnienia ku tej "wiecznej radości" obiecanej przez Izajasza (51, 11). Jej urzeczywistnienie zostało ogłoszone w Nowym Testamencie. W noc Bożego Narodzenia Anioł zwiastował pasterzom „radość wielką” (Łk 2, 10). Pan jest pośród nas (So 3, 17). To przesłanie radości wciąż trwa. Jako naśladowcy Chrystusa, radujemy się, że nasze imiona zapisane są w niebie (Łk 10, 20) i jesteśmy wezwani do radości także wtedy, gdy doświadczamy prześladowań ze względu na Chrystusa (Ewangelia św. Mateusza 5, 12).

 

Chrześcijańskiej radości nie da się nauczyć z książek. Jest to jeden z owoców Ducha Świętego (List do Galatów 5, 22), wyraźny znak głębokiej relacji z Panem. Nasze życie nie jest wolne od smutków. Wręcz przeciwnie, obiecano nam wiele trudności na drodze do królestwa Bożego (Dzieje Apostolskie 14, 22). Jednak, podobnie jak apostoł Paweł, radujemy się pośród smutków (2 List do Koryntian 6, 10). Jak to jest możliwe? "Radość Ewangelii napełnia serce i całe życie tych, którzy spotykają się z Jezusem. Ci, którzy pozwalają, żeby ich zbawił, zostają wyzwoleni od grzechu, od smutku, od wewnętrznej pustki, od izolacji”. (Papież Franciszek, Radość Ewangelii).