4 Niedziela Wielkanocna - Rok A

  

 

PEŁNIA ŻYCIA

 

_________________________________________

Dzieje Apostolskie (Dz) 2, 14a.36-41
Psalm (Ps) 23
1 List św. Piotra (1 P) 2, 20b-25
Ewangelia św. Jana (J) 10,1-10

_________________________________________

 

“Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem” (J 10, 1). Słowa te padają po opowieści o człowieku niewidomym od urodzenia, którego Jezus uzdrowił, a faryzeusze wyrzucili z owczarni, za którą uważali się odpowiedzialni (J 9, 1-41). Co więcej, zagrozili wyrzuceniem z synagogi każdego, kto wyzna, że Jezus jest Chrystusem (J 9, 22; Dz 2, 36). Sami nie wierząc, próbowali powstrzymać innych od uwierzenia w Jezusa. Nieświadomi swej ślepoty, pozostawali w grzechu (J 9, 41).

 

“Owce słuchają jego głosu” (J 10, 3). Głos faryzeuszy nie był głosem pasterza, który by prowadził nad wody, gdzie można odpocząć (Ps 23, 2). Ale był inny głos, który mówił: “Zagubioną odszukam, zabłąkaną sprowadzę z powrotem” (Księga Ezechiela 34, 16). Kiedy Jezus dowiedział się, że uzdrowiony przez niego człowiek został wyrzucony, odszukał go i przyprowadził do swojej owczarni (J 9, 35-38). Odzyskał nie tylko wzrok; w Jezusie także spotkał prawdziwego Pasterza. Teraz wraz z psalmistą może powiedzieć “Pan jest moim pasterzem, niczego mi nie braknie” (Ps 23, 1).

 

“Bracia, co mamy czynić?” (Dz 2, 37). Nawrócić się do Pasterza i Stróża dusz naszych (1 P 2, 25) i stać się Jego owcą - wskazuje drogę zbawienia ten, któremu Chrystus powierzył zadanie pasienia Jego owiec (J 21, 15). Pan prowadzi nas na zielone pastwiska, nad wody spokojne (Ps 23, 2) oraz namaszcza oliwą nasze głowy (Ps 23, 4). Zielona pastwiska dla Ojców Kościoła to symbol nauczania Kościoła - Pismo Święte i tradycja apostolska, wody są symbolem chrztu świętego, a oliwa namaszczeniem Ducha Świętego. Ale to nie wszystko. Pasterz również zastawia dla swych owiec stół, kielich ich jest pełny po brzegi (Ps 23, 5) - odnośnik do Eucharystii. Tego doświadczyło trzy tysiące osób, które święty Piotr wprowadził do owczarni Chrystusa. Przyjęli chrzest, otrzymali Ducha Świętego i uczestniczyli w Eucharystii (Dz 2, 41-42).

 

Jezus przyszedł byśmy mieli życie i mieli je w obfitości (J 10, 10). Istnieje ogromna różnica pomiędzy Słowem, które stało się ciałem (J 1, 14), a nami. Słowo jest zrodzone przed wiekami, my zostaliśmy stworzeni w czasie. Słowo, będąc Bogiem, ma w sobie życie Boże - niezniszczalne i wieczne. My, będąc ludźmi, mamy w sobie oddech życia, krótki i przemijający. Słowo Boga trwa na wieki, ale my jesteśmy jak trawa, która więdnie i usycha (Księga Izajasza 40, 6-8). Dlatego też Jezus przychodzi, by nas uczynić uczestnikami tego niezniszczalnego, wiecznego, boskiego życia (J 3, 14-16; 2 P 1, 4). Jak? Przez Ducha Boga Żywego, którego otrzymaliśmy we chrzcie świętym (Dz 2, 38).

 

“Choćbym przechodził przez dolinę cienia śmierci, zła się nie ulęknę bo Ty jesteś ze mną” (Ps 23, 4). Pasterz zaprowadził nas nad „wody spokojne”. Po tej stronie jest grzech, po drugiej sprawiedliwość. Przejście od grzechu do sprawiedliwości prowadzi przez pewne doświadczenie śmierci. Aby żyć dla sprawiedliwości, musimy wpierw umrzeć grzechowi (1 P 2, 24). Bez lęku więc wchodzimy do wód chrztu świętego, ponieważ Chrystus jest z nami (List do Rzymian 6, 3-4). Przez ciasną bramę (Ewangelia św. Mateusza (Mt) 7, 13; J 10, 7), weszliśmy na wąską ścieżkę (Ps 23, 3; Mt 7, 14). Gdzie ona prowadzi? Do domu Ojca i pełni życia (Ps 23, 6; J 10, 9). Tam już nie będziemy łaknąć i pragnąć, gdyż nasz Dobry Pasterz poprowadzi nas do źródeł wód życia i Bóg otrze wszelką łzę z naszych oczu (Apokalipsa 7, 13-17).