7 Niedziela zwykła - Rok C
DZIECI NAJWYŻSZEGO
_________________________________________
1 Księga Samuela (1 Sm) 26, 2.7-9.12-13.22-23
Psalm (Ps) 103
1 List do Koryntian (1 Kor) 15, 45-49
Ewangelia św. Łukasza (Łk) 6, 27-38
_________________________________________
Saul był pierwszym królem Izraela, urodziwy i "o głowę przewyższał cały lud" (1 Sm 9, 2). Choć nie było „drugiego takiego, jak on, w całym ludzie" (1 Sm 10, 24), to jednak rozczarował Boga (1 Sm 15, 10-11). Dawid to drugi król Izraela, najmłodszy spośród rodzeństwa i raczej normalnego wzrostu (1 Sm 16, 12), ale to właśnie w nim Bóg znalazł „męża według swego serca” (1 Sm 13, 14; Dzieje Apostolskie 13, 22). Niestety, według opowieści biblijnej, stali się wrogami. Saul wielokrotnie próbował zabić Dawida, a dzisiejsze czytanie opowiada o ich ostatnim spotkaniu.
Włócznia Saula była symbolem jego władzy królewskiej, a dzban na wodę był niezwykle ważny na pustyni. Dawid zabiera Saulowi oba te przedmioty. Symboliczne znaczenie tego czynu jest oczywiste. Pan odbierze Saulowi królestwo Izraela i przekaże je Dawidowi (1 Sm 15, 28), a życie Saula powoli dobiega końca. Oszczędzając Saula, Dawid postępuje zgodnie z biblijną zasadą, że nie powinniśmy się mścić, ale pozwolić Bogu wymierzyć sprawiedliwość (zob. Księga Powtórzonego Prawa 32, 35; List do Rzymian 12, 17-19). W swoich ostatnich słowach wypowiedzianych do Dawida, król Saul uznaje swoją grzeszność i zapowiada Dawidowi powodzenie we wszystkim, czego się podejmie (1 Sm 26, 25).
Wielkoduszność Dawida ilustruje dzisiejsze wezwanie Jezusa do miłości nieprzyjaciół. W kazaniu nasz Pan przedstawia dwa spojrzenia na stosunek do drugiej osoby: grzeszników i Boga Ojca. Grzesznicy czynią dobro w odpowiedzi na dobro im uczynione, ale Ojciec Niebieski jest dobry dla "niewdzięcznych i niegodziwych" (Łk 6, 35). Ta postawa Bożej dobroci jest pięknie ukazana w dzisiejszym psalmie responsoryjnym. Boże miłosierdzie ujawnia się w przebaczeniu. "Nie postępuje z nami według naszych grzechów" (Ps 103, 10). Doświadczywszy Bożego miłosierdzia jesteśmy wezwani, by być miłosierni (Łk 6, 36).
Drugie czytanie podsumowuje sedno przesłania liturgii Słowa. Pierwszy Adam jest obrazem starej ludzkości, która wciąż pozostaje w niewoli grzechu. Abiszaj jest tego dobrym przykładem: "pozwól mi przybić go [Saula] do ziemi jednym pchnięciem włóczni" (1 Sm 26, 8). Grzesznicy, którzy miłują tych, którzy ich miłują i pożyczają pieniądze tym, od których oczekują zwrotu, również wpisują się w tę kategorię. Ostatni Adam oznacza nową ludzkość, która jest zdolna do tej modlitwy z krzyża: "Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią" (Łk 23, 34). Nosimy w sobie obraz pierwszego Adama, który ustanowił zasadę "oko za oko" (Księga Kapłańska 24, 20), ale naszym celem jest nosić obraz Adama niebiańskiego, który kocha wrogów i modli się za tych, którzy go prześladują (1 List do Koryntian 15, 49; Ewangelia św. Mateusza (Mt) 5, 38-42).
Trzy razy w dzisiejszej Ewangelii słyszymy zdanie: "jakaż za to wam wdzięczność?" (Łk 6, 32-34). Znaczenie tego pytania jest jasne. Nie oczekujmy poklepania po plecach za miłowanie tylko tych, którzy nas miłują; nie oczekujmy medalu za czynienie dobra tym, którzy i nam czynią dobrze; i nie nazywajmy aktem charytatywnym pożyczania pieniędzy tym, od których spodziewamy się zwrotu. Ewangelia wymaga od nas znacznie więcej.
W Ewangelii Mateusza miłosierdzie Boże ma wymiar kosmiczny. Miłosierny Ojciec sprawia, że słońce świeci tak nad dobrymi, jak i nad złymi, a błogosławieństwo deszczu otrzymują zarówno sprawiedliwi, jak i niesprawiedliwi (Mt 5, 44-45). Naśladując Boga, nasza miłość i dobroć powinny objąć wszystkich. „Wielka nagroda” przypada tym, którzy miłują nieprzyjaciół, dobrze czynią tym, którzy ich nienawidzą, błogosławią tym, którzy ich przeklinają, i modlą się za tych, którzy ich znieważają. Tak czyniąc ujawniają, że niosą w sobie obraz ostatniego Adama, Jezusa Chrystusa i są "dziećmi Najwyższego" (Łk 6, 35).
