Niedziela Chrystusa Króla Wszechświata - Rok C

 

 

 

 

BŁOGOSŁAWIONE NADCHODZĄCE KRÓLESTWO CHRYSTUSA

 

_________________________________________

2 Księga Samuela (2 Sm) 5, 1-3
Psalm (Ps) 122
List do Kolosan (Kol) 1, 12-20
Ewangelia św. Łukasza (Łk) 23, 35-42

_________________________________________

 

Liturgia Słowa ukazuje nam trzy „obrazy” króla. W pierwszym czytaniu Dawid zostaje wybrany na króla przez wszystkie plemiona Izraela (2 Sm 5, 3), w Ewangelii ukrzyżowany Jezus jest ogłoszony „Królem Żydów” (Łk 23, 37), a wreszcie we wspaniałym opisie św. Pawła tajemnica Chrystusa zostaje nam w pełni objawiona (Kol 1, 12-20).

 

Dawid jest ukazywany jako najlepszy król w historii Izraela. Wygrał wszystkie bitwy, poszerzył granice kraju, a Jerozolimę ustanowił jego stolicą. On przeniósł Arkę Przymierza na Syjon, przygotował wszystkie materiały do ​​budowy świątyni i jest uważany za autora większości Psalmów. Lecz nie był świętym. Popełnił straszne grzechy (2 Sm 11, 1-27), poniósł porażkę jako ojciec (2 Sm 13, 23 - 18, 33), a na łożu śmierci nakazał Salomonowi rozprawić się tymi, którzy sprzeciwiali się mu za życia (1 Księga Królewska (1 Krl) 2, 5-9). Ludzkość potrzebowała kogoś większego niż Dawid (Ewangelia św. Marka (Mk) 12, 35-37).

 

Święty Justyn Męczennik (II wiek naszej ery) znał wersję Psalmu 96, 10, która brzmiała: „Pan królował z drzewa”, a list Barnaby (70-130 AD) stwierdza, że ​​„królestwo Jezusa jest na krzyżu". „Król Żydów” siebie nie zbawił (Łk 23, 37); On nas zbawia. Jezus nie zszedł z krzyża, aby ludzie ujrzeli i uwierzyli (Mk 15, 32). On umarł na krzyżu, a ci, którzy byli świadkami Jego śmierci, w Niego uwierzyli (Mk 15, 39). Teraz ukrzyżowany Chrystus pociąga wszystkich ku sobie (Ewangelia św. Jana 12, 32). Naznaczeni na czole znakiem krzyża, szczycimy się tym znakiem, bo w nim jest nasze zbawienie. Krzyż objawia się nam jako drzewo życia.

 

„Dzisiaj będziesz ze mną w raju” (Łk 23, 43). Dobry łotr, który otrzymał wiarę na krzyżu, został uwolniony „z mocy ciemności i przeniesiony do Królestwa Chrystusa” (Kol 1, 13). Ten „pierwszy święty” uczestniczy w „dziedzictwie świętych w światłości” (Kol 1, 12). W Jezusie posiadł „odkupienie, odpuszczenie grzechów” (Kol 1, 14). Ale ta obietnica dotyczy nie tylko łotra. Każdy, kto wyznaje, że „Jezus jest Panem” i wierzy w swoim sercu, że „Bóg wzbudził go z martwych”, zostanie zbawiony” (List do Rzymian 10, 9), gdyż ten, kto w Niego wierzy, nigdy nie będzie zawstydzony (Księga Izajasza 28, 16).

 

Tożsamość tego, który wprowadza złodzieja do „raju”, jest oszałamiająca. Jest On „obrazem Boga niewidzialnego, pierworodnym całego stworzenia” (Kol 1, 15) i „pierworodnym z umarłych” (Kol 1, 18). Przez Niego Bóg Ojciec stworzył wszystko (Kol 1, 16) i przez Niego Bóg Ojciec pojednał wszystko ze sobą (Kol 1, 20). Ten starożytny hymn chrześcijański ogłasza, że Chrystus jest Głową starego i nowego stworzenia. Głosi on także boskość Chrystusa. Teraz wiemy, że kiedy „Bóg stworzył człowieka na swój obraz” (Księga Rodzaju 1, 26), stworzył go na podobieństwo Chrystusa. „Drugi Adam [Chrystus] umieścił swój obraz w pierwszym [Adamie], gdy go stwarzał” (Katechizm Kościoła Katolickiego, 359).

 

„Uradowałem się, gdy mi powiedziano: Pójdziemy do domu Pana” (Ps 122, 1) - była to pieśń pielgrzymów zdążających do Jerozolimy. Kiedy tam przybywali, byli witani przez kapłanów świątyni słowami: „Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie” (Mk 11, 9). Zjednoczone Królestwo „naszego ojca Dawida” nie trwało długo (Mk 11, 10). Za panowania jego wnuka, Roboama, dziesięć plemion Izraela oddzieliło się od domu Dawida, ustanawiając własne królestwo (1 Krl 12, 1-20), a ostatecznie oba królestwa zostały zniszczone. Ale królestwo, które nadchodzi (Mk 11, 10), to królestwo umiłowanego Syna Bożego (Kol 1, 13), królestwo wieczne, które ani nie przeminie, ani nie zostanie zniszczone (Księga Daniela 7, 13).