Niedziela Miłosierdzia - Rok C
JEGO ŁASKA TRWA NA WIEKI
_________________________________________
Dzieje Apostolskie (Dz) 5, 12-16
Psalm (Ps) 118
Księga Apokalipsy (Ap) 1, 9-11a. 12-13. 17-19
Ewangelia św. Jana (J) 20, 19-31
_________________________________________
Niedziela, pierwszy dzień tygodnia; dzień, w którym Bóg stworzył światło (Rdz 1, 3). "Światłość w ciemności świeci, a ciemność jej nie przemogła" (J 1, 5). Niedziela, to także ósmy dzień, początek innego świata, w którym nie ma już śmierci, a ludzkie serca są obrzezane mocą Ducha Świętego. Jest to dzień, który Pan uczynił (Ps 118, 24), dzień Pański, który ogłasza zwycięstwo Chrystusa nad grzechem i śmiercią.
Zmartwychwstały Chrystus w dwie kolejne niedziele staje pośród uczniów, a osiem dni dzieli te dwa objawienia (J 20, 19-26). Także w niedzielę Jezus objawia swoją chwałę św. Janowi na wyspie Patmos. Dziś, w Niedzielę Bożego Miłosierdzia Jezus jest także obecny pośród nas zgromadzonych na Eucharystii. Dostrzegamy Go oczyma wiary - "Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli" (Jan 20, 39). Przechadza się On wokół świeczników stojących na naszych ołtarzach, jest ubrany w szaty kapłańskie i przemawia do nas w swym Słowie (Ap 1, 12-15).
“Pokój”, który przekracza wszelkie zrozumienie (List do Filipian (Flp) 4, 7) jest pierwszym darem zmartwychwstałego Pana. "Pokój zostawiam wam, pokój mój wam daję; nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży wasze serce, ani się nie lęka" (J 14, 27). Ten dar pokoju otrzymujemy również my tuż przed przyjęciem Komunii Świętej. Pokój jest integralną częścią Dobrej Nowiny o zbawieniu (Księga Izajasza (Iz) 52, 7), jest owocem pojednania pomiędzy Bogiem a ludźmi (Iz 57, 19), dzięki zbawczej śmierci Chrystusa.
Pojawienie się Chrystusa w Wieczerniku napełnia apostołów radością, lecz przepełnia lękiem Jana, przebywającego na wyspie Patmos. Dlaczego? Apostołowie spotykają Chrystusa w dniu zmartwychwstania przed wstąpieniem do Ojca (J 20, 17). Św. Jan natomiast widzi Chrystusa już uwielbionego, który niczym Syn Człowieczy z Księgi Daniela, otrzymał "władzę i chwałę, i królestwo" (Dn 7, 14, zob. Ewangelia św. Mateusza 28, 18) oraz imię, które jest ponad wszelkie imię (Flp 2, 9). To właśnie wiara w to imię przynosi nam życie (J 20, 31). W obu wizjach jednak zmartwychwstały i uwielbiony Chrystus jest naznaczony znakami męki. Uczniom w wieczerniku pokazuje rany krzyża, a Janowi przedstawia się jako ten, który był umarły, a teraz żyjący na wieki (Ap 1, 18).
“Jak Ojciec mnie posłał, tak i ja was posyłam” (J 20, 21). Nadszedł czas by apostołowie poszli do świata (J 17, 18), by świadczyć o Jezusie. To świadectwo zapisane w Ewangeliach ma na celu doprowadzić ludzkość do wiary w Chrystusa (J 20, 30-31). "A to rzekłszy, tchnął na nich" (J 20, 22). Ten sam czasownik "tchnął" spotykamy w księdze Rodzaju. Bóg tchnął w pierwszego człowieka (Adama) "dech życia" (Rdz 2, 7) i stał się on istotą żyjącą. Teraz nowy Adam, zmartwychwstały Chrystus, którego św. Paweł nazywa "duchem ożywiającym" (1 List do Koryntian 15, 45), tchnie Ducha Świętego na apostołów.
Wreszcie Ten, który ma klucze śmierci i otchłani (Ap 1, 18), dzieli się z Kościołem swoją władzą przebaczenia grzechów (J 20, 23). To dzięki potędze Ducha Świętego Kościół ożywia ludzkość w sakramentach świętych, kontynuując Chrystusowe dzieło uzdrowienia i zbawienia. Kiedy Chrystus umarł na krzyżu, krew i woda wypłynęły z Jego przebitego boku, symbole sakramentów Eucharystii i Chrztu świętego. Dziś Kościół otrzymuje sakrament pojednania (J 20, 23) oraz kontynuuje Jezusowe duszpasterstwo chorych (Dzieje 5, 12.15-16).
Zmartwychwstanie Chrystusa jest początkiem nowego stworzenia, nowego świata. Przez pierwszego Adama grzech wszedł na świat, a wraz z grzechem śmierć. Nowy Adam, zwycięzca śmierci i grzechu, rozpoczyna dzieło ożywienia ludzkości. "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu. A niewolnik nie przebywa w domu na zawsze, lecz Syn przebywa na zawsze. Jeżeli więc Syn was wyzwoli, wówczas będziecie rzeczywiście wolni" (J 8, 34-36). Dziś, w dzień Pański, uczestnicząc w Eucharystii, wyzwoleni z niewoli grzechu, śpiewamy wraz z psalmistą: "Dziękujcie Panu, bo jest dobry, bo Jego łaska trwa na wieki" (Ps 118, 1).
