15 Niedziela Zwykła - Rok C
O BYCIU BLIŹNIM DLA INNYCH
_________________________________________
Księga Powtórzonego Prawa (Pwt) 30, 10-14
Psalm (Ps) 69
List do Kolosan (Kol) 1, 15-20
Ewangelia św. Łukasza (Łk) 10, 25-37
_________________________________________
Wypowiedź Mojżesza o słowie, które jest bardzo blisko każdego z nas, zinterpretował św. Paweł. Słowem tym jest Ewangelia, której sednem jest miłość. Mojżesz mówi, że słowo to jest w naszych ustach i w naszym sercu (Pwt 30, 14). Apostoł wyjaśnia, że słowo, które jest w ustach to wyznanie wiary, że Jezus jest Panem, a to co jest w sercu, to wiara w to, że Bóg Ojciec wskrzesił Chrystusa z martwych (List do Rzymian (Rz) 10, 8-10). “Sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami do zbawienia” (Rz 10, 10).
Drugie czytanie, które jest hymnem o Chrystusie, ukazuje nam co to znaczy, że Jezus jest Panem (Kol 1, 15-20). Jezus jest przedstawiony jako pierworodny wszelkiego stworzenia i pierworodny z tych, którzy pomarli. Jezus jest Panem czyli ma pierwszeństwo “we wszystkim” (Kol 1, 18). To On jest “ikoną Ojca”, to w Nim wszystko zostało stworzone i w Nim zamieszkała pełnia bóstwa. Kiedy sercem przyjmujemy, że Chrystus powstał z martwych, wierzymy świadectwu apostołów, którzy Go widzieli po zmartwychwstaniu wyznając, że On jest jedynym, który pokonał śmierć. Dlatego też wraz z apostołem możemy wołać: “O śmierci, gdzież jest zwycięstwo twoje?” (1 List do Koryntian 15, 55).
Tego Chrystusa, który jest “ikoną Ojca”, słyszymy dziś opowiadającego nam jedną z najpiękniejszych przypowieści. Według Ojców Kościoła, człowiek schodzący z Jerozolimy do Jerycha to symbol człowieka po grzechu. Jerozolima symbolizuje raj, Jerycho świat, a zbójcami, którzy nas tak okrutnie poranili, są zbuntowane przeciwko Bogu niewidzialne potęgi (Kol 1, 16). Samarytanin, który zapowiedział swój powrót to Chrystus, a gospoda to Kościół, gdzie doświadczamy uzdrowienia przez Słowo Boże, sakramenty, katechizację i uczynki miłosierdzia.
Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie jest umieszczona pomiędzy dwoma pytaniami. Uczony w Prawie pyta Jezusa: “A kto jest moim bliźnim?” (Łk 10, 29). Jezus natomiast pyta uczonego: “Kto okazał się bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców?” (Łk 10, 36). Uczony zadaje pytanie ze swoje perspektywy, Jezus natomiast pyta z perspektywy osoby cierpiącej, której nikt nie chce pomóc i która sama sobie nie jest w stanie pomóc. W przykazaniu “Miłuj bliźniego swego jak siebie samego” nie chodzi o to, by teoretycznie roztrząsać kwestię, kto jest MOIM bliźnim, ale by się rozejrzeć wokół i zapytać siebie: dla kogo ja jestem bliźnim?
Przypowieść ma jeszcze jeden interesujący aspekt. “Ten, który okazał miłosierdzie” (Łk 10, 37) to nie Izraelita, lecz Samarytanin. Co się dzieje kiedy Samarytanin pomaga Izraelicie (zob. 2 Księga Królewska 17, 24-41, Ewangelia św. Jana 8,48)? Co się dzieje, kiedy Izraelita jest zaproszony by naśladować Samarytanina (Łk 10, 37)? Pękają mury nieprzyjaźni (List do Efezjan 2,14). Jezus przyszedł by wszystko ze sobą pojednać, przywracając pokój przez krew swego krzyża. Czy jesteśmy gotowi pokochać tych, których nauczono nas pogardzać?
Przypowieść jest interpretacją przykazania miłości (Łk 10, 27). Nie chodzi w nim o to byśmy sobie wybierali bliźnich według naszego upodobania. Jezus umarł za grzechy całego świata, On oddał życie za nas, gdy byliśmy nieprzyjaciółmi Boga (Rz 5, 10). Jesteśmy w Nim wezwani, by z obojętności przejść do troski o drugiego człowieka. Kapłan i lewita przeszli na drugą stronę drogi, Samarytanina widok cierpiącej osoby poruszył do głębi. Tak Chrystusa poruszają nasze cierpienie, nasz upadek moralny. Wezwanie, “Idź, i ty czyń podobnie” (Łk 10, 37), które kończy dzisiejszą Ewangelię jest wezwaniem do naśladowania Chrystusa. Idźmy więc i czyńmy podobnie, jak czynił Chrystus, nasz Zmartwychwstały Pan, stając się bliźnimi dla tych, których cierpienia świat nie chce dostrzec. Dziś szczególnie są to dzieci poczęte oraz prześladowani po całym świecie nasi braci i siostry w wierze.
