6 Niedziela Wielkanocna - Rok A
INNY POCIESZYCIEL
_________________________________________
Dzieje Apostolskie (Dz) 8, 5-8.14-17
Psalm (Ps) 66
1 List św. Piotra (1 P) 3, 15-18
Ewangelia św. Jana (J) 14,15-21
_________________________________________
Liturgia Słowa przygotowuje nas na zbliżające się święta Wniebowstąpienia Pańskiego i Zesłania Ducha Świętego. Jezus odchodzi do Ojca (J 14, 12), by prosić Ojca o dar Ducha Świętego dla Kościoła (J 14, 16). Później to Apostołowie będą się modlić, by ci, którzy wierzą w Chrystusa „mogli otrzymać Ducha Świętego” (Dz 8, 15). Lecz wpierw Jezus mówi o czymś innym.
“Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (J 14, 15). W księdze Powtórzonego Prawa Dziesięć Przykazań Bożych (Pwt 5, 6-21) poprzedza przykazanie miłości Boga (Pwt 6, 4-5). “Kto ma przykazania moje i przestrzega ich, ten mnie miłuje” (J 14, 21). Natomiast w Księdze Liczb Boże wezwanie do świętości (Lb 19, 2) poprzedza przykazanie miłości bliźniego (Lb 19, 18). “Pana zaś Chrystusa miejcie w sercach za Świętego” (1 P 3, 15). Posłuszeństwo przykazaniom Bożym wyraża naszą miłość do Boga i nasze zobowiązanie do wypełniania Jego woli (1 P 3, 15-17).
“A ja będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam” (J 14, 16). Do tej pory to Jezus był “Parakletem” w życiu uczniów. Uczył ich jak głosić Ewangelię, obdarzał mocą do czynienia cudów i bronił od jakichkolwiek wypadków. Lecz fizyczna obecność Jezusa była ograniczona do Galilei i Judei. A co z resztą świata, który czeka na Ewangelię? Duch Święty przejmie rolę Pocieszyciela. On jest naszym Adwokatem w sądach (Ewangelia św. Marka 13, 11), tym, który się wstawia się za nami podczas modlitwy (List do Rzymian 8, 26) i tym, który wytycza kierunek naszej misji (Dz 8, 39-40; 16, 6-7).
“Nie zostawię was sierotami” (J 14, 18). W Wielki Piątek świat widział Jezusa po raz ostatni, ale uczniowie ujrzeli Go ponownie (J 14, 19). Ich rozłąka była krótka. Zmartwychwstały Pan przyszedł i tchnął na nich „Duchem Świętym” (J 20, 22). „Sławcie Boga z radością, wszystkie ziemie” (Ps 66, 1). Jezus naprawdę żyje i my też będziemy żyć (J 14, 19). „Wielka radość zapanowała w tym mieście” (Dz 8, 8). Ten, który jest Prawdą (J 14, 6), daje nam „Ducha Prawdy”, aby jednoczył nas z sobą i Ojcem (J 14, 20).
„Filip udał się do miasta Samarii” (Dz 8, 5), gdyż „gwałtowne prześladowanie” zaczęło się w Jerozolimie po męczeństwie Szczepana (Dz 8, 1-4). Ale Bóg zamienił to cierpienie w okazję do głoszenia Ewangelii (Dz 8, 4). Filip mógł głosić to, co Piotr napisał w swoim liście, że Jezus Chrystus, sam sprawiedliwy cierpiał „za niesprawiedliwych, aby nas przyprowadzić do Boga” (1 P 3, 18). Oni mu uwierzyli i zostali ochrzczeni „w imię Pana Jezusa” (Dz 8, 16). Zwrot „w imię Pana Jezusa” był używany we wczesnym Kościele, aby odróżnić chrzest chrześcijański od chrztu pokuty św. Jana (Dz 19, 3-4).
Tak jak Duch jest więzią miłości pomiędzy Ojcem i Synem, tak również łączy On chrześcijan w jedno ciało (1 List do Koryntian 12, 12-13). Nową wspólnotę wierzących w Samarii trzeba było włączyć w komunię z kościołem w Jerozolimie i poddać władzy apostolskiej. Dlatego Piotr i Jan zostali wysłani do Samarii (Dz 8, 14). Kiedy Jezus nakładał swoje święte ręce chorzy powracali do zdrowia, a umarli do życia (Ewangelia św. Łukasza 4, 40; Mateusza 9, 18.25). Kiedy Apostołowie nakładają ręce, Duch Święty, Pan i Dawca Życia, zstępuje na nowo ochrzczonych chrześcijan (Dz 8, 15-17; 19, 5-6), by być z nimi na zawsze (J 14, 15). Dziś doświadczamy tego samego, kiedy biskupi, następcy Apostołów, nakładają na nas ręce, udzielając sakramentu bierzmowania.
“Stary Testament głosił wyraźnie Ojca, Syna zaś bardzo niejasno. Nowy objawił nam Syna i pozwolił dostrzec Bóstwo Ducha. Teraz Duch mieszka pośród nas i udziela nam jaśniejszego widzenia samego siebie” (św. Grzegorz z Nazjanzu w Katechizm Kościoła Katolickiego, 684).
